Leeg nest…

Leeg nest…

Het lege nest syndroom… daar had ik van de week toch wel een beetje last van… 😬

Nee, Kylian woont gewoon nog lekker thuis hoor! Maar Flóki heeft wel het huis verlaten. Die woont nu permanent in zijn huisje in de tuin. 

De dagen in de volière waren langer geworden en z’n maaltijden kreeg hij ook buiten geserveerd. ‘s Avonds brak hij z’n kooi binnen al bijna af dus het was echt tijd!

Woensdag was hij 10 weken oud, een mooi moment voor deze stap. En hij heeft, in tegenstelling tot ondergetekende, prima geslapen die nacht. 😆

Goed om te zien dat hij de overgang probleemloos maakte. De volgende ochtend kwam hij krijsend om z’n ontbijt en kreeg ik uitgebreide knuffels. Het is goed zo! 😊

Hij maakt ook goed gebruik van alle voorzieningen in de volière. Alle takken, zitplankjes, boomstammen en stenen worden gebruikt. Hij heeft een gezonde nieuwsgierigheid en is niet snel bang.

Ook heeft hij z’n bad ontdekt. Geweldig gezicht om hem, nog wat onhandig, te zien spetteren!

Hilarisch zijn z’n jachttechnieken. Als je het tenminste wel zo mag noemen. Kijk en oordeel zelf…

Natuurlijk wordt er ook tijd besteed aan zijn “training”. Zoals je ziet heeft hij nog geen schoenen maar in de veiligheid van de volière kunnen we ook oefeningen doen. Soms wat moeilijker omdat je hem niet vast kan houden maar dan ook weer extra knap als hij gewoon kalm blijft zitten en niet eens een poging doet om weg te gaan.

Zo vliegt hij al graag naar je toe (met of zonder hapje) en kan hij ook geruime tijd rustig op je hand blijven zitten. Gewoon wat om zich heen kijken, zich wassen, een dutje doen. Het maakt hem allemaal niet uit. Hij vind het fijn om bij je te zijn.

Een van mijn bijnaampjes voor Flóki is Spookie. Hoef vast niet uit te leggen hoe ik daar bij kom… 👻

Mag ik tot slot van deze week alsjeblieft nog 1 keer een vergelijkfoto doen???

Ik blijf het nog steeds een wondertje vinden. Tussen de volgende twee foto’s zit exact 7 weken. 

7 weken… 49 dagen…

Een tijd die zo aan ons voorbijschiet. Hoe vaak zeggen we het niet “hup weer een week voorbij”.

Ook de afgelopen 7 weken zijn voorbij gevlogen! Het was zó bijzonder om de ontwikkeling van hulpeloos uilskuiken tot zelfstandige uil mee te maken!

Uiterlijk is hij nu af, maar gelukkig is het genieten nog lang niet klaar.

Hoop dat jullie blijven genieten van dit blog en indirect ook van Flóki!

Genoeg gekletst, tijd voor de foto…

Tot de volgende blog!