Takkeling…
Takkeling…
Flóki is de afgelopen week veranderd van een nesteling naar een takkeling. Niet te verwarren met een takkeding, zo erg is hij niet 😂
Hij is allesbehalve erg, hij is zó leuk! Ben helemaal verliefd op die uk! Die oogjes, dat pluizige vachtje, het tevreden gepiep als hij bij je zit… wat een beestje! 🥰
Maar even terug naar de takkeling. Zo heet de fase dat de uilskuikens een stapje in de wereld gaan zetten. Afgeleid van het feit dat de jonge uiltjes vanuit het nest van de ene naar de andere tak springen. Echt vliegen kunnen ze nog niet.
In Flóki’s geval betekent dit op onderzoek uit gaan, meer rondlopen, van je hand/schoot willen springen, enz. Een stuk actiever dus. Al vind hij het ook nog heerlijk om bij je te zitten en op schoot te liggen slapen.
Donderdag kwam Kylian, na een kleine week in Rotterdam te zijn geweest, weer thuis. Eindelijk kon hij ook kennismaken met Flóki!
Hij is echt over z’n lelijkste periode heen. Lekkere dikke laag dons, z’n oogjes staan mooier, ja het begint iets te worden!
De training van z’n lijfje houdt hij goed bij. Elke dag staat hij meerdere keren te gymnastieken om z’n pootjes en vleugels sterker te maken.
Ook het lopen op z’n voetjes gaat een stuk beter! En hij begint te spelen 😄
Ook z’n verenkleed is zich keihard aan het ontwikkelen. Zoals de foto’s laten zien zit hij prachtig in het dons. Maar ondertussen zijn ook de echte veren al aan het groeien.
Ben zo benieuwd hoe hij er uit gaat zien als die tevoorschijn komen!
Nou, ik kan blijven schrijven over het kleine wonder maar ga het voor dit blog hierbij houden. De rest spaar ik op voor een volgende post!
Reacties
Een reactie posten