Nazomer…

Nazomer…

De afgelopen weken waren best lekker. Ondanks dat de herfst officieel is begonnen deden de temperaturen zomers aan.

Wat wel eens mocht, wat een blubberzomer hebben we dit jaar gehad!

Buiten heerlijk weer was het ook tijd voor het normale leven. Toch wel fijn na de vakantieperiode!

Flóki is ook blij met het ritme. Niet dat alles op een vast uur gebeurd, heb graag dat m’n dieren wat flexibel kunnen zijn 😄, maar toch wel een soort van regelmaat. Als Filip ‘s avonds de honden uitlaat maak ik altijd nog even een rondje langs de dieren in de tuin. De duiven en kippen zitten dan al heerlijk te slapen maar Flóki is wakker. Hij vliegt rond in zijn volière en komt, als hij me ziet, bedelen om knuffels. Zo in het donker is hij ook prachtig met zijn lichte veren en grote donkere ogen!

Met dat lekkere weer zijn we ook eens aan de zeedijk gaan wandelen. Mooie gelegenheid om Flóki’s transportbox weer te gebruiken.

Van de box is hij niet zo onder de indruk maar van de zeedijk wel! Nergens een boom om je eventueel in te kunnen verschuilen. Alleen maar een grote open vlakte! En dan ook hier en daar een windvlaag, jongens toch!!! 

Hij was na die wandeling ook goed moe. 😴

Na een verdiend dutje was hij ‘s middags weer helemaal klaar voor de vliegtraining.

Wat Flóki een geweldige vliegoefening vind is als ik me verstop en hem dan roep. Achter zijn volière, achter het tuinhuis en zoals op dit filmpje achter de parasol.

In slow motion is het nog mooier om te zien!

Ik wil altijd graag alles zelf kunnen doen voor mijn dieren. En schoentjes maken stond nog op mijn lijstje. Dus met een stuk leer aan de gang gegaan en Flóki voorzien van nieuwe schoenen. 

Geloof dat hij er wel tevreden mee is 😄

Inmiddels is het al 5 maanden geleden dat we Flóki mochten gaan ophalen. Wat is hij toch snel veranderd! Van klein, hulpeloos (en tikkie lelijk 😜) uilskuiken naar een prachtige, lieve en sterke uil. Met nog steeds een komisch koppie! Ongelofelijk!

Hij vind het nog steeds heerlijk om bij je te zitten. Zo fijn om te zien dat je dier je volledig vertrouwd en zich echt op z’n gemak voelt bij je. En zo zit ik dan regelmatig in de volière met een uiltje op schoot. Die, na wat gekke bekken trekken en zich poetsen, rustig op 1 poot een dutje doet op mijn knie. Als je daar niet van smelt… 🥰

Tot een volgend blog maar weer!